คิดถึง~~แต่คงไปไม่ถึง~~

 

คิดถึง ซัคคาลิน อ่ะ…

คิดถึงคน.. คิดถึงอากาศ  คิดถึงบ้าน….

อย่างน้อยได้ไป เยี่ยม… ก็คงดี  ^__^

 

 

อยู่ที่นี่..  เสาร์อาทิตย์อยากนอนกลางวันยังมีอุปสรรค ><*

ก็ไอ่สีแดงๆไรเนี่ย..  เดินขบวนผ่านหอตลอดเวลา..

เสียงแตรรถดัง ปิ๊นๆๆๆ  เสียงโทรโข่ง เสียงโห่ร้อง บ้าบออะไรของมันวะ  คนจะหลับจะนอน  ขนาดปิดประตู เปิดแอร์แล้วมันยังดังเข้ามาได้อยู่เลย  T___T

 

รอบนึงที่สะดุ้งตื่น  ต่อมหิวทำงาน เลยลงไปข้างล่าง..

ป๊าดดด  แก๊งเสื้อแดงโบกธงเย้วๆอยู่หน้าหอเล้ยย  ลองมองหน้าดีๆ  อ่าว..  คนหอกรูทั้งนั้น  แม่บ้าน ยามเยิม   

พอหันไปมองในออฟฟิศ  เหล่าคุณลุงขาเมาท์ประจำหอใส่เสื้อแดงนั่งดูทีวีกันหน้าแฉล้มอีก…  >___<*

อยากจะยีหัวตัวเองวิ่งไปหวีดร้องกลางเซเว่น….  นี่มันอะไรกันเนี่ยยยยย !!!

 

เรื่องโดนงัดห้องก็ทีละนะ  งั้นตรูคงผิดเองที่เลือกมาอยู่ที่นี่แหละ  -_-“

 

 

พูดแล้วยิ่งคิดถึงซัคคาลิน..

ฟังเพลง Alicia Key แล้วปิดตา….  บางทีอาจจะเหมือนได้กลับไป

.

.

.

ป่าววะ

 

 

 

 

 

ตอนนี้ติด We got married ด้วย (ว่างไม่ได้ชอบหางานใส่ตัว)

เริ่มจากน้องเอ้หลอกล่อให้ดูโจควอน..  ดูไปดูมา  เออติดซะงั้น..

ควอนแมนกว่าที่คิดนะ (ออกแนวเด็กน้อยที่โหยหาความรักจากนูนา)  ส่วนกาอินก็โหดกว่าที่คิดเช่นกัน  ฮ่าๆ

ที่สำคัญ ศึกสองตระกูล  2AM vs BEG  ของคู่ตัวเล็กนี่โคตรจะฮา  เจอกันครบสองบ้านเมื่อไหร่ นองเลือดชัวร์ !

 

แล้วก็เลยลามดูไปถึงคู่มันเทศ (ยงฮวา ซอฮยอน) ด้วย..  โอ๊ยยยน่ารักคอดดดดดดด

นักดนตรีแบดบอย ทะเล้นไปวันๆ กะสาวน้อยโคตรจะเนิร์ดที่มีเลขา UN เป็นฮีโร่ประจำใจ

อย่างฮาเหอะ  มันจะอยู่กันรอดไม๊วะ ~~~~~~~

แถมได้สนุกตรงที่ดูจีนุนหัวใจสลายด้วย….ดูไปน้ำตามันนองหน้าไป   มามะมาให้อิเจ้ปลอบ~~

.

.

แต่ที่สำคัญนะ.. ยงปากดำมากกกก

ถ้าไม่ใช่เพราะสูบจัด  ชั้นจะคิดว่าเค้าเอาลิปดำมาทาปากละกัน  ><*

 

 

 

 

 

ปิดท้ายด้วยศิลปินที่ Back to basic. Less is more~~~~~

การกลับไปทำทรงผมเหมือนชาวบ้านร้านตลาดนั้น ถือว่าเป็นสิ่งที่คิดถูกที่สุดแล้วจ๊ะที่รัก…

เชิ๊บๆๆๆๆ

 

 

 

ส่วนน้องคนนั้นน่ะ !!

จะไม่สาวไม่สาว..ก็กำร่มชมพูซะแน่นเลย…

ปวดตับ…… แต่ก็นะ……เร้าใจมากกว่า ฮ่าๆๆๆๆ

เชิ๊บบบบบบๆๆๆ

 

 

 

---

---

 

อดีตฝันวันวาน กับอนาคตทำบ้านเป็นคลับ ^__^

 

สุดสัปดาห์นี่มันช่างเต็มที่กับชีวิต

กลางคืนเที่ยว  ตื่นเช้าเข้าวัดถวายเพล  ตกกลางคืนถอนต่อ       ~~ ว่ะฮ่ะฮ่า….

 

ทั้งนี้เพราะเพื่อนตรูขยันเกิดกันจริง   ฟากหลวงพี่เคก็ยังบวชอยู่  ก็เลยต้องฝ่าวงล้อมสีแดงสปอยล์เพื่อนให้ทั่วถึง

แต่ไม่รู้เวลาไปวัด ทางเราจะบ้าบอไปนิดหรือเปล่า  หลวงพี่ถึงกับจะหนีออกไปจำวัดที่หนองคายกันเลยทีเดียว  ><*

แต่ไม่เป็นไร  เค้าได้เตรียมการไว้แล้ว บ้านสุทีก็อยู่หนองคาย  เดี๋ยวเค้าจัดทัวร์ไปหาหลวงพี่ที่หนองคายเอง 

ยิงปืนนัดเดียว ได้นกหลายตัวเลยเห็นป่ะ  ฮ๊า~~~~

 

แล้วก็มีเรื่องขำนิดนึง..  ไม่รู้จะมีใครยังจำพี่ยุทธ์ ณ ค.ทร. ได้ไม๊ (แนะนำให้ย้อนบล็อกไปประมาณสองสามปีที่แล้ว ที่เค้ายังติดเที่ยวกลางคืนอยู่เลย)

สมัยนั้นเจอทีไรก็หลีพี่ยุทธ์ตลอดจนพี่เค้าชิน มีกอดมีคิส   รู้ทั้งรู้ว่าเค้าไม่สนใจแบบหนู !!    โน่นนน!! เค้าสนใจคุณเคของหนูโน่นนนน

(ชั้นนี่มี potential เป็นสาววายแบบไม่รู้ตัวมาตลอดเนาะ)

พอเลิกเที่ยวก็ไม่ได้ติดต่อพี่เค้าอีกเลย  แต่ล่าสุดไปหาหลวงพี่ เจอพี่ยุทธ์ซะงั้น !?!?!

อ๊าววว  นี่ยังแอบคุยกะเพื่อนหนูเหรอคะ   ฮิ้ววววว  แร๊งอ่ะ

แต่ที่แรงกว่า ก็คือไอ่แป๊บ มันไปวัดกะเรา เจอพี่เค้ามันก็ถาม  “นี่พี่สุทีเหรอคะ?”

เราเลยบอก “เปล่า  นี่พี่ยุทธ์ ร้านค.ทร.ไง จำได้มะ”

“อ๋ออออ  พี่ยุทธ์ที่พี่น้อยหน่าเคยแอบชอ….  เคยแอบรู้จักใช่ไม๊”

 

>_____<

 

ไม่ทันละอิแป๊บ !!!!!   รู้กันทั้งวัดแล้วว่ากรูแอบชอบเค้า

ถึงจะรู้ตัวกันมาตลอด  แต่ชั้นก็เขินเป็นอะไรเป็นนะโฟ้ยยย  (-“-)

 

พี่ยุทธ์บอก “ดีใจจัง  นี่เราไม่เคยเจอกันตอนกลางวันมาก่อนเลยนะ..”

(ป๊าดดด  !!  พูดซะหนูดูโคตรแย่เหอะ ก็ได้ข่าวว่าพี่ (เคย) เปิดร้านกลางคืนเองหรอกนะคะ พอเราหันมาบ้าดารา พี่ก็เลิกทำร้านพอดีไง)

“เอาไว้ไปกินข้าวกันนะ เราจะได้เปลี่ยนเป็นคนกลางวันกันมั่ง..”

(โอ๊ยยย  นี่ก็หยอดกรูจริ๊งงงง  รู้หรอก ว่าจะให้ลากคุณเพื่อนเค้าไปด้วยใช่ไม๊)

 

ใช่ซี่….  รู้เค้าหลอก ก็จะเต็มใจให้หลอกนะ…

ว่ะฮ่ะฮ่า…  ว๊ายวาย….

.

.

.

เอารูปอาทิตย์ที่แล้วมาให้ดู พาเก้ไปเที่ยวฟาร์มจระเข้ก่อนมันบินกลับ

ไปคราวนี้ก็เพิ่งรู้  ฟาร์มจระเข้เค้าก็มีโน่นนี่นั่นให้ดูเยอะแยะนะ….

ครั้งแรกที่ไปนี่ไม่เห็น ไม่ดูอะไรเล้ยยย  เห็นแต่หน้าชายนี่กับไฝที่แขนจินกี  ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

แล้วก็เลยเพิ่งรู้ว่า  เก้มันเป็น Crocodile lover ด้วย

ทั้งให้อาหารจระเข้ ถ่ายรูปคู่จระเข้ กระเป๋จระเข้ กินเนื้อจระเข้  สร้อยเขี้ยวจระเข้..  เอาหมดเลยมัน  แถมยังเล่าด้วยว่า สมัยเด็กๆนะ ถ้าไอไม่ยอมกินข้าว แม่ต้องบอกว่า เนี่ยจานนี้เนื้อจระเข้ ไอถึงยอมกิน  ป๊าดดดโท๊ะ!!  มิน่า (เพราะ Sakhalin ไม่มีจระเข้ด้วยแหละ)

 

 

 

ปิดท้ายด้วยน้องสาวที่รักคนนึง  บินไปเมกาซะแร้วว

ตอนแรกจะนัดกินเลี้ยงส่ง แต่ก็ติดสีแดง T__T

ก็เลยเปลี่ยนแผนไปส่งน้องที่สนามบินแทน (พร้อมด้วยโรส แนน กิ๊ก)….. 

ตื่นตีสี่ ออกบ้านตีห้าครึ่ง..  ><*    เล่นเอาอิพี่ทำงานแบบเบลอๆทั้งวันเลยอ่ะแอ้  ฮ่าๆ

โชคดีนะคับ OnaiR  ได้คุยกันทางเอ็มบ้างแล้ว  เห็นว่าหนาวมากใช่ไม๊  เดี๋ยวก็ชินนะ

สู้ๆๆๆๆ ตั้งใจทำงาน แล้วเจอกันใหม่คับ  ^__^

 

ไม่ต้องห่วง คีย์ นะ  เมียเรา  เดี๋ยวพี่หาเลี้ยงเอง  เอิ๊กๆๆๆๆๆๆ~~~~

 

 

 

 

 

ปูรู  เหงาโคตร เบื่อโคตร  หาไรทำดีวะ

ปูรูสอง เคยนับไม๊ เดือนๆนึงไปสุวรรณภูมิกี่ครั้ง ><*

ปูรูสาม..  โปรเจค “ทำบ้านเป็นคลับ”…  ตื่นเต้น  กิ๊บกิ้ววววว

ปูรูท้าย  สีแดง ให้มันน้อยๆหน่อย  รำคาญ เสียงดัง สกปรก วุ่นวาย!!

 

รูปๆๆๆๆ

 

ช่วงนี้เหมือนไปออกรบ !!

งื้อ..  ไม่ได้ต่อเนต เปิดทีวีมาหลายวันละ  

ชายน่งชายนี่….ถ้าหนีไปแต่งงานช่วงนี้อิพี่ไม่รู้เรื่องเลยนะ  ><*….   

แต่โดยรวมก็แฮปปี้ดี  เหนื่อยกาย แต่สภาพจิตสมบูรณ์  ชอบเวลามีงานเยอะๆมากกว่าตอนว่างงาน  อย่างน้อยก็ดูตัวเองมีคุณค่าดี…เนาะ

 ^^”

 

 

 

 

เอนทรีนี้ อั๊พเดทด้วยภาพละกันฮะ

 

ที่ซัคคาลิน เค้าจะมีเวปไซต์เกี่ยวกับที่เที่ยวกลางคืนอยู่

แล้วก็จะมีช่างภาพที่คอยตระเวนไปถ่ายรูปตามที่ต่างๆมาอั๊พเดท  เป็นเวปที่ดังเลยแหละ (ก็เห็นพวกใกล้ๆตัวเปิดดูกันทั้งนั้น)

ทีนี้..  คืนที่ไปเที่ยว Happiness ก่อนกลับก็โดนถ่ายกะเค้ามาเหมือนกัน  ฮ่าๆๆ  มีรูปนึงติดอันดับ Best ด้วย..!!!

แรงแร๊งงงง  และฮาฮา

 

 

 

 

ต่อด้วยรูปจากกล้องแป๊บที่เพิ่งส่งมา..

รูปวันอำลาของนูนากับไอ่ตูดหมา….

จำได้ว่าวันนั้นเศร้ากันมากกกกก

คืนที่เรากลับไปแล้ว ก็มีสายมาบอกว่า  มันแมร่งร้องไห้คิดถึงเรา !?!?!

มันบอก ไอมิสมายนูนา  ไอมิสมายโพลาแบร์…..ฮืออออ~~   โอเค   อันนี้ก็พอเข้าใจว่ามันโคตรติดพี่สาว

แต่พอผ่านไปสองอาทิตย์……

หายไปเลยนะมัน !!!   

 

ฮ่าๆๆๆ   ไอ่เด็กบ้า  ไอ่เด็กดื้อ…

คิดถึงเหมือนกันนะอีบ้า  หุบตูดค่ะ!!

 

 

 

 

 

สุดท้ายหลังจากโดนโจรงัดห้อง

ตอนนี้ก็เข้าโหมดบ้าแต่งห้องไปแล้วตรู

เริ่มจากย้ายเตียง ย้ายตู้เย็น โละกองธีสิสและกองขยะทั้งมวล  (ด้วยความช่วยเหลือจากโรสบางส่วน)

จากนั้นก็ซื้อตู้มาอีก 2 ตู้ ตู้ใส่รองเท้า โซฟาเบด พรม โคมไฟ ผ้าม่าน ผ้าปูเตียง..  บลาๆๆๆ  บ้าบอมาก  หยุดไม่ได้ว่ะ ><*

งงๆเบลอๆดีเหมือนกัน  เหมือนไม่ได้อยู่ในห้องตัวเองเลย

แต่ภูมิใจนะ  เก็บเงินซัคคาลินมา  ก็เอามาแต่งห้องนี่แหละ ^__^

I love my room ฮะ

 

 

 

จบๆๆๆ  เร็วๆๆๆ  ^___^

 

บ้าบอที่สุด!!!

 

บ้าบอที่สุด !!

 

ไม่อยู่แค่สองเดือน  กลับมาห้องโดนโจรงัดเฉ๊ยยยย!!

รอบที่แล้วก็ไม่เห็นเกิดอะไรขึ้นเลย…

 

ทำไมซวยเยี่ยงนี้หนอ..

 

พอเข้าใจอารมณ์ป่ะ   กลับมาถึงไทย ร้อนก็ร้อนตับแล่บจนเลือดกำเดาไหล สัมภาระพะรุงพะรัง ง่วงก็ง่วง  ตีสองละ  ยังเข้าห้องไม่ได้ ยามหอก็ทำหน้าอึน ช่วยไรตรูไม่ได้เล้ย  โทรหาตำรวจก็บอกสั้นๆ “เอาไว้ของหายค่อยมาแจ้งละกัน”

 

บร๊ะเจ้า!!  ถ้าโจรมันยังนอนตีพุงอยู่ในห้อง ไม่ต้องให้มันเชือดคอชั้นก่อน  ตำรวจถึงจะมาดูแลประชาชนใช่ไม๊  โอ๊ยยย !@#$%^&*

.

.

สุดท้ายก็ได้โทรตามช่างมางัดห้องเองอะไรเองหมด T__T

 

โชคดีที่ของไม่มีอะไรหายเลย  โดนรื้อกระจุยกระจายเป็นหย่อมๆ แต่ก็ไม่ได้อะไรไปซักอย่าง

ท่าทางมันคงกะมาเอาของชิ้นเล็กๆ แก้วแหวนเงินทองไรงี้มั้ง

แต่ขอโทษ…เค้าเอาทุกอย่างติดตัวไปด้วยหมดอ่ะ…

แต่ก็นะ..  ถึงเค้าอยู่ไทย  ห้องเค้า  มันก็ไม่มีของมีค่าอยู่ดี  ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ  (สะใจซะงั้น)

 

วันรุ่งขึ้นตอนบ่ายๆ  ช่างมาทำประตูใหม่เรียบร้อย  เค้าก็ลงไปหาจนท.ข้างล่างก่อนไปแจ้งความ  สุดท้ายเลยได้ภาพจากกล้องวงจรปิดที่หอมาทั้งหมด

 

ปรากฏว่า กล้องเนี่ย มันอยู่หน้าห้องเค้าเลยเหอะ  สะเดิดไม๊ล่ะ

แต่ที่สะเดิดกว่า…  ไอ่โจรบ้าเนี่ยมันยืนจ้องกล้องตั้งหลายรอบเหอะก่อนมันจะงัดเข้าไป

แล้วก็คงเพราะมันนอยว่ากล้องทำงานหรือเปล่า  มันก็เลยเข้าไปในห้องแค่นาทีเดียว แล้วรีบออกมาเลย

 

 

แล้วประเด็นคือ  มันมางัดตั้งกะวันที่ 26 มค. อ่ะ   แต่เค้ากลับมา 2 มีค. !!!

พูดง่ายๆคือ  ยามหอเนี่ยก็เดินตรวจผ่านห้องเค้ามาเดือนนึง  แต่ไม่เคยเห็นว่ากุญแจถูกตัดไปแล้ว 

เฮ้อ…

นี่ถ้าโจรมันไม่ล๊อคข้างในไว้อีกรอบ  ท่าทางคงได้มีคนสวมรอยมายกเค้าไปหมดห้องละมั้ง  T_____T

 

 

แต่ทั้งนี้ทั้งนั้น  เค้าก็ถืว่าโชคดีอยู่มากกกกกกนะ  ก็เพราะเค้ามีน้องสาวสุดที่รักอยู่เป็นเพื่อนเค้าตลอดไง

โชคดีที่สุดในโลกที่โรส ใหม่ จิ๊บ ป่าน ไปรับเข้าที่สนามบินด้วย  (ความจริงมันไปเพราะมันเป็นโรคติดสุวรรณภูมิกันหรอก  ฮ่าๆๆ) แล้วก็อยู่ค้างกับเค้าอีกสองคืน เค้าก็เลยอุ่นใจ  ไม่ได้ขวัญเสียมากนัก

คิดดูดิ   สภาพนั้น ถ้ากลับมาคนเดียว ยืนหน้าห้องคนเดียว  ยามเยิมก็ทำตัวไร้ค่าแบบนั้น  เค้าคงยืนร้องไห้ขี้มูกโป่งอ่ะ

 

 

เพราะงั้น  ขอบคุณมากนะคับ…

คนเรา มันก็เห็นใจกันตอนลำบากนี่แหละน้อ…  รักนะ  หึหึ

.

.

.

 

 

ส่วนพรุ่งนี้…..ต้องไปตลาดน้ำ..  ร้อนตายห่านเลยเนาะ  แต่ทำไงได้  ไอ่เก้มันอยากไป

เก้คือเพื่อนร่วมงานที่โน่นแหละ  ตามกลับมาไทยมาช่วยเซตระบบให้อีก 2 อาทิตย์

ตอนนี้เลยกังวลอยู่ว่า  ตรูจะบาลานซ์ชีวิตการทำงานกับการสปอยด์เก้ไปพร้อมๆกันได้ยังไง

เพราะกลับมาแล้ว.. รู้สึกว่ามันจะหนักกว่าตอนที่ทำอยู่ที่โน่นอีก ><*

แล้วกับไอ่เก้นี่..ก็….  โคตรจะไม้เบื่อไม้เมา (เหอๆ) อยู่ที่โน่นทะเลาะกะมันทุกวัน เกลียดกันมาก

แต่พอเลิกงาน  ขอมันพาไปส่งไหน  มันก็ยอมตลอด..  กลายเป็นรักกันหลังเลิกงานทู๊กที..  บุญคุณนี้จึงต้องสะสาง (นี่ชั้นใช้คำถูกไม๊??)

 

---

 

 

สุดท้าย  พรุ่งนี้คุณเคจะบวชแล้ว

ขอร่วมอนุโมทนานะฮะ

คุณเคหนีไปบวชตอนที่เค้าอ่อนแอที่สุดเลยนะ TT

แต่ก็ดีฮะ  เค้าจะได้เข้มแข็งได้ด้วยตัวเองนะ

แล้วเค้าจะหมั่นไปใส่บาตรนะฮะ

รักแก

  

 

Live in Sakhalin : สเปสุดท้าย For you

 

มีคนบอกว่า….

 

ดีใจจังที่พวกเค้าจะได้กลับไทยไปซะที  ทั้งมาม่า 3-4 ลังในบ้าน เครื่องแกง ขนม เครื่องสำอาง ตุ๊กตา เทียมหอม อะไรต่อมิอะไรที่เราไม่แบกกลับจะได้ตกทอดเป็นของมัน..

 

This is da best day in my life!!   มันพูดแบบนั้นตอนรับของ ><*

(ของจริงมีมากกว่านั้นอีกเท่านึง)

V

V

 

 

มีคนบอก…  พวกเค้าเหมือนมนุษย์วานร… (APE!!!) ชอบทำเสียง โอ้โห  อู๋ว อา  อ๋อ..อืม  เออ  ตลอดเวลา  ไปไหนมาไหนด้วยแล้วอายเหมือนแบกกรงยักษ์ติดตัว

แต่ก็เห็นสุดท้ายมันยอมเป็นหน.แก๊งวานรพาเดินไปรอบเมืองทุกที

 

 

 

มีคนบอก มันไม่ได้เป็นตุ๊ด มันแค่ชอบสีชมพู (!?!)  ก็เลยนัดกันเซอร์ไพรส์ใส่สีชมพูให้มันวันเกิดซะเลย…

ตุ๊ดไม่ตุ๊ดไม่รู้  รู้แต่หน้าโคตรจะบานนนนนนนนนนนนนนนนนนนคับออฟฟิศ

 

 

 

 

มีคนบอก..พวกยูมันขี้เมา ดูแลตัวเองไม่ได้

แต่ก็เห็นมันมาสิงอยู่ที่บ้าน รบเร้าให้กินกะมันทุกศุกร์  พาไปกอดคอห่าน แล้วลากศพไปนอนห่มผ้าให้ตลอดอ่ะ

 

 

 

 

มีคนบอก…  พวกยูกลับบ้านไป ก็ได้กลับไปเจอเพื่อน เจอครอบครัว สังคมเดิมๆที่จากมา ใช้ชีวิตเหมือนเดิม แล้วก็จะค่อยๆลืมเรื่องที่นี่ง่ายๆ..

แต่กับอีกคน..คนที่ถูกทิ้งอยู่ที่นี่คนเดียว.. ยังคงต้องผ่านทุกที่ที่เคยไปด้วยกัน โต๊ะที่เคยกินข้าวทุกเที่ยง ห้องพักที่เอาไว้ไปนั่งเมาท์ โต๊ะทำงานที่เคยมีพวกเรานั่ง..  แต่จากนี้มันจะว่างเปล่า

ฝ่ายไหนจะทรมานกว่ากัน…

.

.

 

ทำไมจะไม่รู้วะ… 

ทำไมชั้นจะไม่เห็นว่าแกแอบไปร้องไห้ตั้งกี่รอบ

ไอ่เด็กน้อย….  แกเป็นความเสียใจของชั้นที่ต้องจากที่นี่ไป…..พวกเราต้องทิ้งแก

ขอโทษที่บอกว่าจะไม่ร้องไห้แต่ทำไม่ได้   กอดสุดท้ายนั้นมันที่สุดแล้วจริงๆ   ขี้มูกโป่งกันระงมจนได้

 

4 เดือนที่ผ่านมา โคตรดีใจที่มีแกเป็นน้องชายนะ

 

 

สุดท้ายต่างฝ่ายก็ต้องกลับไปใช้ชีวิตเหมือนเดิม..

ค่อยๆห่างกันไปตามกาลเวลา… ไม่มีอะไรที่ถาวร

แต่แกเป็นความทรงจำที่น่ารักที่สุด ฮาที่สุด เซนซิทีฟที่สุด แต๋วแตกที่สุด ซีเรียสที่สุด ตลกที่สุด อ้อนที่สุด เลวที่สุด กวนตีนที่สุดแห่งซัคคาลินของชั้น

 

For you  “Dmitry Che”

---

---